OnePlus 7, bir aylık kullanımdan sonra analiz ve deneyim

OnePlus, birkaç nesildir üst düzey ile flört ediyor, sözde "amiral gemisi katili" ile bir savaş ilanıyla başladı; ama yavaş yavaş yok etmeye yemin ettiği şey haline geldi. Bu yılki bahis, teknik seti daha düşük bir fiyata üst düzey yükseklikte olan bir terminal olan OnePlus 7 Pro'dur. Ve bu orada kalabilir; ancak bu terminalin yanında daha mütevazı bir yenileme olan OnePlus 7 sundu.

Yenilikte mütevazı, çünkü donanım açısından bileşenlerinin çoğunu paylaşıyorlar. Ancak OnePlus 7 Pro, oyun dünyasının unsurlarını, 90Hz ekranı en üst seviyeye getirmeyi taahhüt ederken, OnePlus 7, OnePlus 6T'nin güncellenmiş bir incelemesi olmanın içeriğidir. Ya da en azından ilk bakışta bize söylediği şey bu, ancak OnePlus 7 yalnızca selefini iyileştirmeyi hedefleyen bir terminal mi olacak yoksa büyük bir değişiklik mi içerecek? Kişisel telefonum olarak bir ay kullandıktan sonra bu analizdeki deneyimimi size anlatıyorum.

ONEPLUS 7,  ÖZELLİKLER

Tasarım: klasik üst düzey sandviç

Mobil telefon sektöründeki avangart tasarıma odaklanır, ancak her zaman aynı hammaddeyle. Hem ilettikleri hisler hem de kaliteleri için el altında çalışan malzemeler. Ama tabii ki sonunda hep aynı kombinasyona sahibiz. Karışık bir sandviç, nerede olursa olsun aynı şeyi taşıyacak ve bu OnePlus 7 ile olacak; Alüminyum çerçeveli cam yapısı güvenli bir bahis, ancak tek değil. Tasarım ona karşı çalışsa bile, kaçınılmaz olarak OnePlus 6T'ye ve dolayısıyla OnePlus 6'ya benziyor . Evet, onları ayırt etmemizi sağlayan detaylar var ama ilk bakışta aynı telefon.

Hemen hemen tüm ekran, her yöne küçültülmüş çerçeveler ve ekranın üst kısmını işgal eden damla şekilli bir çentik dahil. Bu alanda da seleflerinden ilk fark var, kulaklığın aramalar için yerleştirildiği geniş bir ızgara, aynı zamanda ön hoparlör olarak da çalışıyor. Öte yandan ekran, muhafazakar bir çözünürlükle 6.41 inç olan OnePlus 6T ile aynı boyutu koruyor: Full HD +. Bu sandviçin yarısını incelerken, setin metal parçasını, özellikle parlak yüzeyli alüminyum bulduk.

Bu metal şasiye farklı düğmeler entegre edilmiştir, sağ tarafta kilit açma düğmesi ve Uyarı Kaydırıcısının hemen üzerinde . Bu anahtar, yenileri için, Apple terminallerinin taşıdığından açıkça esinlenerek farklı ses modları (ses, titreşim ve sessizlik) arasında geçiş yapmaya yarıyor ve Asya firmasının akıllı telefonlarının ayırt edici özelliği haline geldi. Karşı tarafta, çift NanoSIM için tepsi ile birlikte ses kontrolü düğmesi bulunur. Alt çerçeve, aramalar için mikrofonun ortasında ve ikinci hoparlörün ortasında USB C 3.1 bağlantı noktasını bulacağımız yerdir. Hayır, kulaklık girişi yok. OnePlus, bu bağlantı noktasından vazgeçme eğilimine katıldı ve fikrini değiştirmiyor gibi görünüyor.

Sırt, ışığın nasıl düştüğüne bağlı olarak çok koyu mavi, neredeyse siyah izlenimi verebilen parlak grimsi bir yüzeye sahip. Ergonomiyi desteklemek için yanlarından kavisli bu arka cam, parmak izleri için bir mıknatıs, buna yerçekimi yasalarına uyma takıntısı da ekleniyor. OnePlus 7 kaygan ve şirketin kendisi bunu biliyor gibi görünüyor, bu nedenle kutunun içine bir kapak, takdir edilen bir ayrıntı içeriyor.

OnePlus 7, boyut olarak iyi bir şekilde elde edildiği için büyük bir terminal değildir. OnePlus 7 Pro gibi daha büyük terminallerden ve aynı zamanda Samsung Galaxy S10e gibi kompakt terminallerden belirli bir uzaklıkta. Sonunda, önemli olan eldeki hislerdir. Ve elde sağlam, sağlam ve iyi inşa edilmiş hissettiriyor . Ama yine de geçmiş kuşakta gördüklerimizle aynı , ölçülü ve süreklidir; Sadece (en azından İspanya'da) tek bir renk mevcut olacak kadar dikkat çekmek istemeyenler için bir tasarım .

Multimedya bölümü: uyumlu bir ekranla kaliteli ses

Bir şey işe yarıyorsa, neden değiştirilsin? OnePlus mühendislerinin bu terminalin önünü tasarlarken düşünmüş olması gereken şey budur. İnovasyonun özü ve bunu gerçekleştirecek insan gücü, OnePlus 7 Pro'ya odaklanmıştır . Çoğumuzun zaten bildiği sonuç, 90 hertz tazeleme oranıyla neredeyse tüm cepheyi kaplayan ve çözünürlük açısından bir adım atan, şirketin QuadHD + panele sahip ilk terminali olan bir ekran.

OnePlus 7'de bunların hiçbirini görmeyeceğiz, ne neredeyse hiç karesi olmayan kavisli bir ekran, ne 90 hertz, ne de çözünürlükteki sıçramalar. Aksine, sürekli bir panelimiz var ve OnePlus bunu onaylamadan OnePlus 6T ile aynı görünüyor. Bunlar 9 oranı ve çözünürlük 1080 x 2340 piksel ya da Full HD +: AMOLED teknolojisi, 19.5 ile 6.41 inç . Çizilmelere ve olası düşmelere karşı koruyan Gorilla Glas 6 kaplamasıyla, estetiği ön plana çıkaran köşelerde 2.5D camla kaplanmış , cam metal ile eriyiyor gibi görünüyor.

Ön yüzün% 85,5'inden yararlanarak kabul edilebilir piksel yoğunluğunun üzerinde, inç başına 415 piksel ile görülebilen bir ekrandır. OnePlus 7 Pro ekranının mükemmellik kotalarına ulaşmıyor, ancak OnePlus 6T'nin üzerinde bir çentik olmaya devam ediyor . Bu adım, terminalin parlaklığı gibi bir bölümdür, dışarıda otomatik parlaklık iyi tepki verir ve maksimuma ayarlamak zorunda kalmadan ekranda sahip olduğumuz içeriğe bir göz atmamızı sağlar. Bu parlaklığın çoğu yerde yeterli olması mümkün ve muhtemeldir , ancak güneşin daha yoğun parladığı bir yerde yaşıyorsanız, 600 nit ile başlayan bir terminali tercih etmeniz en iyisi olacaktır.

Hala iyi çözümlenmiş bir ekran. Evet, OnePlus 7 Pro'nun daha yüksek bir çözünürlüğü veya 90 hertzini sağlayan ekstra tanımı özlüyorsunuz - onu elinde bulunduranların anlayacağı - Kabul edilebilir düzeyde ayrıntıya sahip ve içeriğe göz atmanıza, okumaya veya içeriğe ihtiyaç duymadan tüketmeye izin veren bir ekran. görsel olarak zorlamamız gerektiğini. Renklerin, gölgelerin ve temsillerinin kalibrasyonu fazlasıyla başarılmıştır. Ek olarak, kişisel tercihlerimize göre yapılandırmak istememiz durumunda , OnePlus üç renk modu sunar: yoğun, doğa ve gelişmiş.İkincisi içinde üç farklı modumuz var: AMOLED, sRGB ve Display-P3 renkleri. Tonalitenin daha soğuk (mavi tonlar) veya daha sıcak (sarı tonlar) olarak değiştirilmesi, OxygenOS'un bize sağladığı kaydırıcı sayesinde bir taş atımı.

Kişisel olarak, en çok sevdiğimiz renk konfigürasyonu, gelişmiş bölümdeki AMOLED renklerdir ve gerçekliğe daha yakın ve çok sarımsı olmayan beyaz bir renk elde etmek için tonu değiştirmiştir. Çentikten bahsetmeliyiz, ekranlarımızda bu yarımadaya alıştığımızdan daha fazla, damla şeklinde şekillenmiş ve üst alanda kesintiye uğramış durumdayız. Yazılım sayesinde bu çentiği gizleyebileceğiz, simgeler artık siyah renkli bu alanı işgal edecek, bu yüzden kullanımı iyi. Çentiksiz bir terminalden geliyorsanız, bu çekici bir seçenek gibi görünebilir, ancak sonuçta kamerayı çevreleyen siyah çerçeveye sahip olmakla aynı işlevi görür.

Kulaklık girişi olmayan ses, bu bölümün fark edilmeden geçmesini bekleyebilir. Aksine OnePlus, kullanıcılarını dinledi. OnePlus 7'de iki hoparlör var , ilki bize sesi doğrudan sunmayı amaçladı ve bu nedenle ön tarafın üstündeki büyük ızgarada, ikincisi daha geleneksel bir konumda: terminalin yanında USB C bağlantı noktası ve mikrofon. Google Pixel 3XL gibi terminallerin çift ön hoparlörlerine alışkınsanız, yeni bir şey olmayabilir, ancak OnePlus ilk kez seste kayda değer bir iyileşme üzerine bahse girmeye karar verir.

Bu iyileştirme , zaten güçlü ve stereo ses deneyimini geliştiren Dolby Atmos sertifikası ile el ele gelir . Ses seviyesini kademeli olarak artırarak notalardaki nüansları hacim artışı nedeniyle tanım ve gövde kaybetmeden algılayabiliyoruz. Çünkü OnePlus 7 yüksek sesle ses çıkarır. Maksimum güçte, Google Pixel 2 XL'imi kıskanacak hiçbir şeyi yok, daha fazla güce ve daha iyi sese sahip olduğunu söylemeye bile cüret edebilirim. Distorsiyon pratik olarak sıfırdır veya eğitimsiz kulaklar tarafından algılanamaz , geniş dinamik aralık, hassas tizleri unutmadan güçlü baslara izin verir.

Dolby Atmos sertifikasına geri dönersek , OnePlus 7'nin sağlam yanıtını nasıl istediğimize gelince seçenekler sunuyor . Üç seçenekle, dört seçenekle, tamamen devre dışı bırakıldığını sayarsak, müzik dinlerken birinden diğerine geçersek, kullanıcının o an için en uygun olanı veya tercih ettiği seçeneği seçmesini sağlayan önemli bir değişiklik olmamasına rağmen. Dinamik, önceden tanımlanmış seçenek ve dinlediğimiz müzik türünün önemi kalmaması için daha genel bir ayarlama ile iyi bas, tiz ve keskinliğe sahip. Film, yankı yardımı ile elde edilen ve tüm sese daha fazla vücut veren daha “sinematik” bir efekttir. Müzik, çalınan farklı enstrümanları ve notaları takdir etmek için daha fazla nüans.

Ses bölümünde bulunan bu seçenekler hem hoparlörler hem de kulaklıklar için tasarlanmıştır. İkincisi , başka bir özelleştirme bölümümüz var, kulaklıkları bağladığımızda aktif hale geliyor ve "kulaklık modunda". İşte üç ayar daha: Dengeli, Sıcak ve İnce İlki, standart seste önemli bir değişiklik değildir ve yalnızca eğitimli kulaklar sözde iyileşmeyi duyabilir. İkincisi, notaların daha düşük veya daha yüksek olmasına bağlı olarak dinamik aralığı ve diğer bazı nüansları daha da geliştirir. Üçüncüsü ve sonuncusu, kulaklarıma, bana öyle geliyor ki, ilk ikisi arasında at sırtında. İyileşme var ya da en azından değişim var, ama onu öne çıkarmak için çok dikkate değer hiçbir şey yok.

OnePlus se ha puesto las pilas y lo más importante, ha escuchado a sus usuarios. La pantalla no está a la altura de la de su hermano mayor, una pizca de nitidez y brillo le vendrían de perlas, si además contase con una tasa de refresco superior a los 60 hercios sería un lujo en su gama. El sonido en cambio no tiene ninguna pega, con potencia suficiente y nitidez, el OnePlus 7 ofrece una experiencia auditiva digna de mención. Lo reprochable podría ser la exclusión del puerto de auriculares y, sobre todo, no incluir un adaptador en la caja.

Rendimiento que no sorprende

Un apartado en el que OnePlus siempre ha destacado, desde sus inicios ha apostado por la potencia. Con el OnePlus 7 esta característica se mantiene. Poco tiene que envidiar a su hermano mayor o a cualquier flagship de la competencia. En su interior se encuentra la receta ganadora para esta primera mitad de año: el procesador Qualcomm Snapdragon 855 junto con 8 GB para la RAM y 256 GB para el almacenamiento. También existe una versión más modesta que ve reducida su memoria RAM y el almacenamiento a 6 GB y 128GB respectivamente. Un almacenamiento no ampliable y cuya mayor virtud es el tipo de memoria que empleada. OnePlus da el salto y se suma al club del UFS, más concretos, el del UFS 3.0; con velocidades de escritura y lectura superiores a las vistas en las memorias eMMC.

Entonces, ¿cómo se comporta el OnePlus 7? Pues vuela, y no literalmente, pero la fluidez y rapidez a la hora de responder a los comandos del usuario es destable. Aunque, no sorprende. Lo extraño sería que con esta retahíla de ingredientes la ejecución del plato no estuviese a la altura, pero OnePlus sabe hacer terminales. Es capaz de sacar el máximo partido a los ingredientes, aliñándolo todo con un software que promete y del que hablaremos más adelante.

En el día a día, con uso basado en saltar entre las diferentes redes sociales además de consumir contenido multimedia en streaming tanto de Netflix, YouTube o Spotify; el OnePlus 7 se ha comportado notablemente bien. No existen, al menos en mi experiencia, los lags, los cierres inesperados o los cuelgues a la hora de abrir aplicaciones y moverse entre ellas. Y si queremos llevarlo al límite, buscando y esperando que no sepa resolver bien lo que le pedimos, el OnePlus 7 saldrá del paso airoso. Los juegos como Fortnite, PUBG o Legends se mueven a una tasa de fotogramas solvente y a la máxima calidad gráfica. La Adreno 640 responde bien a las tareas gráficas más exigentes. Además, las temperaturas consiguen mantenerse en unas cifras usables y sin ser desagradable mantener el teléfono en la mano. Eso sí, las zonas de la cámara trasera y el borde superior son las que más sufren este aumento de temperatura.

A este derroche de potencia le acompaña una batería de 3.700 mAh. Si bien por diseño, tamaño y formato podríamos haber esperado unos 300 mAh extra, llegando a alcanzar a la cifra de su hermano mayor. Se habría aumentado el peso y el grosor, aunque creo que pocos usuarios tendrían queja a cambio de mejorar la autonomía y conseguir que el modulo de cámara sobresalga algo menos. Pero no os equivoquéis, la autonomía no es mala. Dependiendo de la jornada y teniendo en cuenta que mi uso es bastante intenso, he llegado al final del día con un 15% de batería restante. Eso sí, si a lo largo de nuestra jornada echamos alguna partida a juegos es posible que tengamos que pasar por el cargador. Y de ser así, la carga rápida hace muy bien su trabajo. No son los 30 vatios de la Warp Charge, pero tampoco está muy lejos, son 20 vatios capaces de cargar el terminal desde el 0% al 100% en menos de hora y media.

En lo que a la conectividad de se refiere, ninguna sorpresa. Todas las conexiones básicas pensables: NFC, Bluetooth 5.0, USB C 3.1, etcétera. Lo que si tenemos son carencias, su trasera de cristal no es un indicativo de soportar ningún tipo de carga inalámbrica y como adelantábamos en el apartado del diseño, prescinde del puerto jack de 3.5 milímetros. La resistencia al agua es un tema complejo en la serie 7 de OnePlus, no llevan certificaciones IP de ningún tipo. Aunque la propia OnePlus explicó que, en el proceso de fabricación de los terminales, se realizaron pruebas internas para ofrecer cierta seguridad ante salpicaduras accidentales. La certificación IP tampoco garantiza que la empresa se haga cargo de la posible reparación por humedad, mantened el agua lejos de vuestros smartphones.

OxygenOS, lo mejor de Android Stock con añadidos que mejoran la experiencia

La capa de personalización de OnePlus ha llegado a unas cuotas de excelencia, superando la experiencia completamente stock que podría ofrecer un terminal de Google. Es posible que los puristas no coincidan conmigo, pero recuerdo que mi teléfono personal es un made by Google. OxygenOS ha conseguido llegar a lo más alto puliendo su rendimiento, no es la misma capa que llegaba con el OnePlus 2. El bloatware es inexistente o mínimo, tenemos las típicas aplicaciones de Google (podemos inhabilitarlas) y alguna que otra aplicación propia de OnePlus que añade funcionalidad. Lo más curioso es que traiga Netflix instalado de serie, pero también podemos desinstalarla si no usamos este servicio.

Entrar en detalle y contar todas las características de OxygenOS sería alargar este análisis, en su lugar hablaré de manera general acerca del rendimiento y de las funcionalidades que he usado. En lo visual es una capa bien diseñada, los colores, tipografía y la disposición general está bien conseguida. Nos recuerda mucho a Android Stock, pero con una personalización que no encontramos en los terminales de Google. OxygenOS nos permite cambiar el tipo de letra, el tema del terminal (claro-oscuro), color de los iconos, botonera, gestos y un largo etcétera de opciones. Podemos adaptar la interfaz casi en su totalidad a nuestro gusto, incluso el Launcher nos permite cambiar la cantidad de iconos a mostrar.

Dentro de este Launcher, la pantalla principal es sencilla, con iconos, carpetas y gestos para bajar la cortina de notificaciones o desplegar el cajón de aplicaciones. Otro gesto, arrastrar hacia la derecha abrirá un submenú llamado Shelf, aquí como si un centro de control se tratase podemos abrir aplicaciones de uso rápido (calculadora, calendario, reloj) o incluir las que queramos nosotros. Tiene bastante que ofrecer y es útil en muchos casos, pero en lo personal no lo he usado tanto como pensé en un primer momento. Al hilo de esto, una característica que si he usado bastante son los gestos, tanto los de navegación como los que se realizan con la pantalla apagada.

Los gestos de navegación están conseguidos, son fáciles de usar y la curva de aprendizaje no es demasiado elevada. En el caso de no convencernos, siempre tendremos la botonera clásica de Android -podremos invertirla- o el amalgama de botones más gesto de Android Pie. En mi uso he prescindido de la botonera, al no ser un terminal excesivamente grande los gestos son cómodos de usar. Con la pantalla apagada también tenemos unos gestos, no para navegar por el terminal, si no para activar la linterna, cambiar de canción, lanzar la aplicación de la cámara y un par más al juego de los ya mencionados. Son útiles en muchas situaciones, evitan que tengamos que desbloquear el terminal y nos ahorran tiempo.

OxygenOS integra también modos específicos, Modo Zen y el Modo Fnatic, son antagónicos. El primero pretende que nos alejemos del terminal, que nos paremos a oler las rosas del camino y no estemos centrados en la pantalla de nuestro dispositivo. Lo consigue mediante el bloqueo de todas las funcionalidades a excepción de las básicas: llamadas de emergencia. El segundo quiere que nos centremos en el juego que tenemos en pantalla, las notificaciones desaparecen y mediante el software se centrar los recursos en mejorar la experiencia de juego. Ambos hacen su función bien, aunque me he visto usando más el segundo que el primero.

Otra opción interesante es la capacidad de duplicar aplicaciones, funcionalidad vista en terminales de Xiaomi, nos permite tener diferentes cuentas de una misma aplicación. La versión de Android debajo de esta capa de personalización es Pie y llegará más que seguro al futuro Android Q. Además, OnePlus tiende a enviar actualizaciones a sus terminales periódicamente, tanto así que durante el tiempo que he pasado con el OnePlus 7 he recibido dos. Han mejorado el apartado de la cámara y la estabilidad general, ya de por si muy buena, sin duda es una compañía que mima a sus usuarios en este aspecto.

Seguridad: biometría precisa, correcta y funcional

Escondido en la pantalla encontramos el lector de huellas óptico y con un buen funcionamiento. La superficie de actuación se ha ampliado, esto facilita el desbloqueo al no tener que ser tan precisa la colocación del dedo a la hora del desbloqueo. Y una vez colocado el dedo, el desbloqueo es rápido. No es instantáneo, pero la espera para acceder a la pantalla es mínima pese a tener una animación bastante vistosa (la podemos cambiar o desactivar) Eso sí, la zona en la que apoyamos el dedo ha de estar iluminada, si la pantalla está completamente apagada el teléfono no se va a desbloquear. OnePlus soluciona esto tirando de software, al levantar el teléfono se activa la pantalla ambiente con la zona iluminada y lo mismo ocurre si le damos un doble toque a la pantalla.

De no convencernos el lector en pantalla, podemos optar a un desbloqueo facial. No usa una cámara o un sensor dedicado al escaneo facial, la cámara frontal es la que se dedica a esta función. La seguridad sería el punto en su contra, al no hacer un escaneo tridimensional una foto podría desbloquear el móvil, aunque lo he intentado y no ha ocurrido. Es un desbloqueo rápido y prácticamente instantáneo, no tenemos que mirar al terminal en un determinado angulo o acercarlo demasiado a nuestro rostro. En condiciones de poca luminosidad un fogonazo de luz nos iluminará la cara para poder desbloquear el móvil, es incomodo y recomiendo en esas situaciones utilizar la huella.

Cámaras: una evolución justa y nada arriesgada

La renovación en el apartado fotográfico llega a cuenta gotas, dos sensores traseros, pero nada de gran angular o lente teleobjetivo. El principal un sensor Sony IMX 586 de 48 megapíxeles que se agrupan en grupos de cuatro, dejándonos unos 12 megapíxeles para disparar, como añadidos estabilización óptica y electrónica, una apertura f/1.7. El segundo sensor es de 5 megapíxeles, apertura f/1.4 y píxeles de 1,12 micrómetros. Para la cámara frontal han optado por un sensor de 16 megapíxeles firmado por Sony, el IMX 471, su apertura es f/2.0.

Las capacidades de estas cámaras están por detrás de las de su hermano mayor, simplemente por montar dos sensores menos. Sí, en su trasera hay dos cámara. Pero esto no significa que la segunda añada una funcionalidad diferencial, está pensada para captar mejor información y hacer un efecto desenfoque más realista. No ofrece la versatilidad de un gran angular o el zoom de un teleobjetivo, su uso está destinado a acompañar más que a ser usado individualmente. Aparte de esto, podemos hacer casi lo mismo en el apartado fotográfico y en el de vídeo. La grabación a 4K y 60 fotogramas por segundo, cámara súper lenta en 1080p a 240 fps, modo panorámico, lapso de tiempo, modo pro, HDR, modo retrato y modo paisaje nocturno, todo se mantiene.

Hablemos de los resultados fotográficos, de día y siendo muy generales tenemos una cámara que cumple. Los niveles de detalle, la interpretación de los colores y el uso del HDR es bueno. El apartado del color es el que más cambio ha sufrido desde el inicio de este análisis, siendo demasiado planos al principio y que gracias a las actualizaciones han ganado en viveza. El HDR que comentábamos hace bien su trabajo en modo automático, decidiendo cuando no actuar. Si disparamos usando siempre el HDR tendremos fotos en las que las sombras y los contraluces han sido levantados, además de momentos en los que el color está demasiado saturado.

Izquierda sin HDR y derecha con HDR

De noche pasa lo de siempre, la estabilización óptica y la focal 1.7 no consiguen salvar la perdida de detalle y el aumento de ruido en las fotografías. Para evitar esto tenemos un modo especifico, Paisaje nocturno, consigue mejorar las fotografías de noche, aunque tiene un inconveniente, el movimiento. Es un modo usable en objetos o escenas sin movimiento, si existe la posibilidad de que algo o alguien se mueva, la fotografía resultante captara un borrón. Esto es porque aumenta el tiempo de exposición notablemente y el ISO lo mantiene a 0. Es útil, pero hay que saber cuando usarlo y tener un buen pulso o llevarnos un trípode. Existe un modo manual y con el tendremos acceso a los ajustes básicos (ISO, exposición, enfoque, balance de blancos, velocidad de obturación) que nos permitirán jugar más con cómo queremos la fotografía y, darnos un archivo RAW para la posterior edición.

Arriba normal, abajo modo Paisaje nocturno

En el frontal la cámara hace un trabajo aceptable, el enfoque y el resultado de las fotografías son buenos. En tema de color es posiblemente la cámara que más sufra, suelen salir menos vivos que en la trasera. Cuenta con las típicas funcionalidades de las cámaras para selfies: modo belleza, desenfoque, flash iluminando la pantalla, etc. Pasando al vídeo, en el frontal tiene un buen desempeño, pero se nota la falta de estabilización óptica. En la cámara trasera en cambio, la combinación de OIS y EIS consiguen eliminar los movimientos bruscos. Destaca la capacidad de grabar en 4K a 60 fps, la fluidez y el detalle es notable. Otra mejora son los micrófonos, ahora al grabar algún tipo de espectáculo el sonido de la grabación es audible, no hay pitidos y se pueden distinguir los instrumentos sin demasiado problema.

GALERÍA DE FOTOS DEL ONEPLUS 7

Os dejamos un link a la galería en Flickr, así podéis ver las fotos sin compresión.

OnePlus 7, conclusiones, precio y opinión

Siete son los terminales que OnePlus ha sacado al mercado, pese a llevar relativamente poco tiempo compitiendo ha conseguido hacerse con un publico fiel. Un publico capaz de cambiar de terminal, o al menos planteárselo, cada seis meses para tener el más nuevo presentado por la compañía. En este marco, el OnePlus 7 nos encaja perfectamente. Con una renovación en su interior a la altura, al menos en el apartado de potencia, con un sonido mejorado, con una experiencia de software sublime y unas cámaras que sin ser las mejores arrojan fotografías capaces. Es un terminal que no pretende revolucionar nada, se conforma con ofrecer una serie de ingredientes de calidad para dar como resultado final un sándwich mixto a la altura de cualquier plato de alta cocina.

Konformist strateji uzun sürmeyebilir, ancak bu arada OnePlus 7 ağabeyiyle "neredeyse" aynı şeyi sunuyor . Oynamanın püf noktası, 560 avrodan başlayan ve en gelişmiş versiyonunda 610 avroya ulaşan fiyattır. Yapılandırmaları 6 GB - 128 GB ve RAM ve depolama için 8 GB - 256 GB'dir. Bununla birlikte, özellikle piyasadaki en riskli bahislere sahip olduğumuzda, onlara karşı hiçbir şey yapamayız. Elbette, terminallerinin T yenilemesiyle ilgili söylentiler zaten duyuluyor. Her ne olursa olsun, OnePlus 7, inovasyon arayanlar için değil, uyum sağlayabilenler için güvenli bir bahis.